Ik vermoed dat dit er eentje is waar we allemaal wel eens in trappen. Te grote stappen nemen met onze honden en te snel willen gaan in de opvoeding, training en begeleiding. En het resultaat is daar dan ook naar. Lees; er is dus heel weinig resultaat. Herken jij dit? Ga er rustig voor zitten en check het artikel. Enjoy!
Mijn eigen hond Faye is knettergek op apporteer werk.
Oh jongens toch.. je zou die blik in haar ogen eens moeten zien als ze dit mag doen. Pure euforie! Maar… ze vliegt met deze activiteit ook ontzettend omhoog in de opwinding. Er komen dus veel (positieve) stress-hormonen vrij in haar lijfje. En die stress-hormonen zorgen ervoor dat ze minder goed kan leren, niet zo goed bereikbaar meer is en erg impulsief reageert.
Stel dat wij een dummy pakken, dan staat ze direct te trillen op haar pootjes, heft 1 pootje op, haar pupillen worden zo groot alsof ze aan de MDMA zit en ze staat volledig “aan”. In de startblokken!
Nog voor ik de dummy goed en wel neergelegd heb of een slinger naar voren heb gegeven, is Faye al lang en breed erachteraan gevlogen. Zelfbeheersing foetsie. Stijf van de adrenaline. Roetssjjjj… weg hond! Totaal uit contact en helemaal over de flos.
Anyway.. sinds een maandje of wat ben ik er dus heel rustig mee aan de slag gegaan om haar wat kalmer en beheerster te houden in deze activiteit. Ja, en dat moest dus echt in baby stapjes. Want ging ik te snel? Dan was ze letterlijk alweer gevlogen en totaal niet meer aanspreekbaar. Einde oefening.
Afgelopen weekend was ik aan het wandelen met Faye en vriendlief. Thuis had ik hem al vaker verteld hoe onwijs goed ze het nu deed. Hij geloofde er geen bal van, want als hij probeerde om op een relaxte manier te apporteren was het nog steeds één grote chaos.
Dus.. demonstratie!
Ik pak een houten blok van de grond (eentje die prima veilig is!), ik vraag Faye in alle rust te wachten, ik loop bij haar weg, zet een stap of 10 vooruit en geef dat blok een flinke slinger door de lucht. Op mijn gemakje slenter ik terug naar Faye, ik ga naast haar staan, ze kijkt me aan en ik geef haar het ‘Zoek’ en ‘Apport’ commando.
Roetssjjjj.. daar ging ze!
Sjonge.. oefening kon zo in het boekje, zo mooi deed ze het. En mijn vriend stond er met open mond naar te kijken.
Toen wilde hij het natuurlijk eens proberen. Nou echt.. ik moest gewoon mijn lachen inhouden. Wat een tafereel.
Hij had dat blok vast en Faye sprong als een idioot om hem heen en was op geen enkele manier aanspreekbaar. En mijn vriend tegen haar “Rustig nou.. wacht.. wacht.. Faye.. Nee.. wacht nou.. rustig.. doe eens rustig.. rustaaaaaghhh” (hilarisch!). En steeds als hij het blok weg wilde gooien, stond Faye alweer 10 meter verder op het blok te wachten. Jihaaaa… kom maar op!
Dit ging ‘m dus niet worden. En waarom? Omdat hij gewoon veel te grote stappen nam met haar.
Want dat ze het bij mij kan, wil niet zeggen dat ze het bij hem óók kan. De context is anders. En als de context verandert, zal er altijd weer even opnieuw geoefend moeten worden. Vanaf de basis. Vanaf de allereerste stap.Honden leren namelijk ontzettend contextgebonden en dit is iets wat veel hondenbaasjes zich niet realiseren.
Lees hier meer over het contextgebonden leren van honden. Daarnaast reageerde hij zelf ook hartstikke opgewonden. Hij was heel snel en onrustig in zijn bewegingen, zijn stem was hoger en opgefokt en het belangrijkste.. hij had helemaal niet de tijd genomen om eerst eens na te denken over de stappen die nodig zijn om dit op te bouwen.
En daar begint het toch echt mee. Altijd!
Als je iets wilt oefenen, moet je een plan van aanpak hebben. Anders ben je maar wat aan het aanmodderen.
In opvoeding, begeleiding en training is het belangrijk om hele kleine stapjes te nemen. Baby stapjes. Mijn cursisten kunnen deze uitspraak van mij dromen (ik haal hem tot vervelens toe aan) maar als je voor je gevoel het idee hebt dat het voor geen meter opschiet… ga dan nog maar 10 stappen trager en dan zit je goed qua hondentraining. 🙂
Als je kijkt naar het eindresultaat dat je met je hond wilt bereiken, dan breek je het proces dus in hele kleine stapjes op. En dit kan je werkelijk waar op bijna alles toepassen!
In dit geval wilde hij Faye dus leren om te blijven wachten tot hij het blok weggegooid had en haar op zijn seintje pas te laten zoeken.
Waar hij mee had moeten beginnen is eerst er naartoe werken dat Faye rustig kan blijven terwijl hij dat blok alleen maar in zijn handen heeft. Dus er nog niet eens mee gaan lopen en het al zeker niet weggooien. Want als simpelweg vasthouden al te moeilijk en prikkelend voor haar is, hoe kan hij dan verwachten dat hij het al weg kan leggen of gooien? Dat gaat niet. Stapje voor stapje.
We zijn het toen a la Nina gaan doen en warempel.. het lukte hem!
Eerst heeft hij alle tijd genomen om Faye te laten kalmeren. Hij had dat blok vast en hij heeft net zolang gewacht tot ze rustig bleef staan en hem aankeek. Belonen, belonen, belonen!
Een volgende stap was om letterlijk maar 1 stapje van haar weg te doen en haar direct te belonen wanneer ze rustig bleef wachten. Dus niet gelijk 10 stappen… nee… 1 stap.
Weer een volgende stap was om 1 stapje van haar weg te doen en het blok even op de grond te leggen en weer op te rapen. Belonen, belonen, belonen.
De volgende stap was om 1 stap van haar weg te doe, het blok op de grond te leggen (dus niet gooien!), een stap terug te doen naar haar en DIRECT het zoek commando te geven.
Die laatste ging overigens eerst ook een keer mis. Vriendlief had alle stappen keurig uitgevoerd, maar toen hij het blok op de grond had gelegd en terug stapte naar Faye ging hij naast haar staan en wachtte even een paar seconden voordat hij het zoek commando gaf. Hij wilde dat ze zichzelf even beheerste. Oops.. en dat ging gelijk weer fout en ze vloog naar het blok toe.
Logisch ook! Dit was een veel te grote stap en nog veel te moeilijk voor Faye.
Hij zette haar (en zichzelf) dus onbewust op voor falen in plaats van succes.
Dus nog helemaal niet eventjes wachten. Dat komt later wel. Ook dat wordt later weer in hele kleine stapjes uitgebouwd. Eerst de lat lekker laag leggen en gaan voor succes. Terug stappen naar Faye en DIRECT het zoek commando geven. Zelfs nog voordat hij stilstaat bij haar.
En oh oh.. wat was hij trots dat het lukte! Vriendlief blij, Faye blij.
Inmiddels kan hij al 5 stappen bij haar vandaan doen en ik ben ervan overtuigd dat hij over een week met gemak 10 stappen kan doen en de dummy zelfs een flinke slinger kan geven. Als het allemaal maar rustig opgebouwd wordt, op het tempo van Faye.
Ik kan hier een heel boekwerk over schrijven, maar ik denk dat hij helder is.
Als jij met je hond ergens op aan het trainen bent of je bent met iets bezig qua begeleiding of opvoeding, neem dan hele kleine stapjes.
Echt baby stapjes.
Of je hond nu een pup is, een puber, een volwassen hond, een herplaatser.. dit geldt voor iedere hond.
Als jij bijvoorbeeld aan het trainen bent op het wandelen aan een ontspannen lijn en dit gaat in een omgeving met weinig afleidingen supergoed en in een andere omgeving met meer afleidingen ineens voor geen meter meer… dan sla je een aantal stappen over. Dit is een heel duidelijk signaal aan jou. Je gaat te snel en je verwachtingen liggen te hoog. Er moet nog iets tussenin gebeuren. Breek het dus op in nog kleinere stapjes.
En blijf iedere stap herhalen tot het super goed gaat en ga dan pas over naar het volgende baby stapje.
Als dat betekent dat je over iedere stap 1 week doet of zelfs meerdere weken.. het zij zo. Wat nodig is, is nodig. Leren kost tijd.
Denk dus ook goed na wat je uiteindelijk van je hond wilt zien (kijk wel kritisch of je einddoel haalbaar en realistisch is, leg ook daar de lat niet te hoog) en breek heel dat proces op in kleine stapjes. Zo klein mogelijk! En werk stapje voor stapje naar je einddoel toe. Het duurt even en het komt je niet aanwaaien, maar geloof me.. er is niets zo motiverend als zien dat het goed gaat. En dat jullie eerste kleine baby stapje lukt! Je focus ligt dan op wat goed gaat. Niet op wat constant fout gaat of niet lukt. Dat doet ook waanzinnig veel met je mindset. Geniet van het proces en geniet van iedere stap die jullie weer overwonnen hebben!
Denk er eens over na.
Is er iets waar je mee aan de slag bent met je hond en lukt het allemaal nog niet zo goed? Zou het zo kunnen zijn dat je te grote stappen neemt? Of dat je onbewust een heleboel stappen overslaat? Heb je überhaupt wel nagedacht over een opbouw in je training of gooi je je hond zo in het diepe? In het laatste geval; maak dan eerst eens een plan. Trainen gaat altijd van makkelijk naar moeilijk. Start dus niet direct in de meest moeilijke situatie. Want dan ben je er zeker van dat het ‘m niet gaat worden.
En lukt iets de ene keer wel heel goed en in een andere situatie totaal niet? Breng eens in kaart wanneer het precies “misgaat”. En probeer dát moment voor te zijn door het leerproces in nog kleinere stapjes op te breken.
Ook jullie gaan dan voor succes en niet voor falen.
Dit is één valkuil waar hondenbaasjes vaak intrappen als ze aan het trainen zijn. Te snel willen gaan. In dit artikel lees je nog meer veelvoorkomende valkuilen. Wie weet zorgt dat nog voor mooie eye-openers.
Zet hem op!
Deze tekst is geschreven door Hondengedragscoach Nina van Tilbeurgh. Het overnemen van dit stuk zonder schriftelijke toestemming is niet toegestaan. Delen van dit artikel op social media wordt zeer gewaardeerd.
Recente reacties