Ik ben Kim en mijn hond heeft verlatingsangst. Het klinkt als een zin uitgesproken door iemand die bij de AA is, maar dan voor hondeneigenaren waarvan de hond verlatingsangst heeft. Eigenlijk zou ik zo’n groep heel fijn vinden, want deze hondeneigenaren begrijpen elkaar. Weten hoe lastig en frustrerend het kan zijn als je hond niet alleen thuis kan blijven. En hoe fijn zou het zijn als je hen trots kan vertellen dat jouw hond voor het eerst vijf minuten alleen thuis was. En dat zij dan spontaan applaudisseren omdat zij weten wat een grote mijlpaal dit is…
Want het is zo frustrerend dat jij helemaal blij bent dat je hond vijf minuten alleen kan blijven, dat je dat aan een ander vertelt, maar dat dat trotse gevoel volledig teniet wordt gedaan door een simpele opmerking: “Vijf minuten. Mijn hond kon meteen al een half uur alleen blijven.” Soms hoeven ze het niet eens te zeggen. Hun hoofd verraadt het al: wenkbrauwen omhoog, ogen groot en mondhoeken wat naar beneden. Ze zijn niet echt onder de indruk.
Ze weten niet hoe lang jij al worstelt met het verlatingsangstprobleem.
Deze mensen doen het niet expres. Ze weten niet hoe lang jij al worstelt met het verlatingsangstprobleem en hoe trots jij bent op jouw hond omdat ze het zo goed doet. Hun hond heeft dit probleem niet of ze nemen het niet serieus omdat ze zelf geen last hebben van het gedrag van hun hond als deze alleen thuis is. En soms hebben de mensen in kwestie zelf helemaal niet eens een hond.
Harley, mijn prachtige Friese Stabij, kwam in mei 2020 nog vrij spontaan mijn leven binnen huppelen. Ik wilde al heel lang een hond en was al flink aan het oriënteren welke hond het best bij mij paste. Toen ik het telefoontje kreeg dat er iemand had afgezegd en of ik nog interesse had. Ja! Meteen alle benodigdheden gekocht en boeken over hoe ik mijn toekomstige pup moest opvoeden: zindelijkheid, luisteren, bijten afleren en alleen thuis blijven. Alle boeken heb ik verslonden.
Toen Harley bij mij kwam was het een heerlijke vrolijke pup, hoog in haar energie en gek op spelen. Druk ging ik aan de gang met alle tips.
En uiteraard op puppycursus. Ze deed het super. Het enige wat minder super was, is dat ze mij overal achtervolgde. Ik kon niet eens naar de wc met de deur dicht, want dan ging ze blaffen. Even douchen met de badkamerdeur dicht? Dat leverde steevast een blafsalvo op en vaak een plasje uit angst. Achteraf gezien waren dit al tekenen van verlatingsangst.
In haar eerste zomer ben ik begonnen met het trainen van alleen thuis blijven. Ik had zes weken de volle aandacht ervoor en voorzag geen problemen. Ik had de boeken gelezen en ervaringen gevraagd aan vrienden met een hond. Vol goede moed startte ik. Maar ik was nog niet eens de deur uit of Harley begon te blaffen. En nu?
Zoeken op het internet.
Alle tips kwamen er eigenlijk op neer dat ik gewoon door moest zetten. Ze zou vanzelf wel stoppen met blaffen. En nooit, maar dan ook nooit naar binnen gaan als ze blaft want dan moedig je het aan. Inmiddels weet ik dat dit het slechtste advies ooit is als je een hond hebt met verlatingsangst. Maar dat wist ik toen niet. Vijf minuten. Ik ben vijf minuten naar buiten gegaan. En Harley blafte de longen uit haar lijf. Het voelde zó niet goed, maar alle tips zeiden dat ik vol moest houden. Na vijf minuten weer naar binnen. Ik ging Harley kalmeren en de plas opruimen. Dit doe ik nooit meer, nam ik mij voor met de tranen in mijn ogen.
Dus de volgende stap: hondengedragsdeskundigen.
Maar ook dat hielp niet. Ze kwamen aan huis, keken naar Harley en gaven advies. Allemaal goed bedoeld en het heeft ons op sommige punten echt wel geholpen. Maar niet met de verlatingsangst. Want een Kong of voerpuzzel geven en dan weggaan, dat hielp even. Tot de Kong leeg was. Of de voertjes op waren en de voerpuzzel de hele kamer door ging. Ik heb gedeeltes van de kamer afgezet, Harley in een andere kamer gedaan bij verlaten van het huis, ik heb echt alles geprobeerd. Niets hielp.
Het afgelopen jaar ging Harley of naar de dagopvang of mijn moeder kwam oppassen. Ik heb gelukkig een fijn sociaal netwerk om mij heen dat wil helpen. Maar het was ook lastig. Want je bent enorm gebonden aan huis. Even een snelle boodschap doen, even een pakketje ophalen of even spontaan op de koffie, dat gaat niet. Ik moest alles plannen of Harley meenemen. En laten we eerlijk zijn, niet iedereen zit daar op te wachten.
Dus sociaal komt je leven best onder druk te staan als je hond verlatingsangst heeft.
Begin van deze zomer wilde ik toch weer gaan proberen om het verlatingsangstprobleem aan te pakken. Ik volgde Nina al een tijdje op Instagram, zag dat ze net haar diploma voor SA Pro had gehaald en besloot de gok te wagen. De hoop was er, het vertrouwen nog niet. Maar na de eerste kennismaking had ik er meteen vertrouwen in. Een eerlijk gesprek waarin Nina meteen aangaf dat verlatingsangst een enorm lastig probleem is en dat het niet zomaar is opgelost. Kleine stapjes, kleine overwinningen. En veel oefenen en geduld hebben.
En Nina had gelijk. Mijn eerste trainingsplan was slechts 12 seconden. En Harley redde het. Haar zelfvertrouwen groeide en eerlijk gezegd, het mijne misschien nog meer. Ze kan het wel, zie je wel, het ligt niet aan mij.
Inmiddels zijn we bijna twee maanden verder en tikt Harley de 20 minuten aan.
Ik ben zo trots! En zo blij met deze training. Zelfs zo blij dat ik heb besloten om deze training in de toekomst ook te gaan geven als hondenprofessional. Dus ga ik starten met een goede basisopleiding tot hondengedragsdeskundige en ga ik daarna dezelfde specialistische opleiding tot verlatingsangstexpert doen. Ik wil graag andere hondeneigenaren helpen die met verlatingsangst kampen. Want het is een serieus probleem. Een zwaar onderkend probleem. Misschien start ik dan meteen een AEV op, Anonieme Eigenaren van honden met Verlatingsangst.
Recente reacties