Hoe start ik het trainen met een buitenlandse hond?

Jawel, er komt nu echt een kijkje in de keuken zogezegd! Mijn onlinecursus ‘Goed op weg met je buitenlandse hond’ heeft al duizenden mensen op weg mogen helpen met hun nieuwe aanwinst. Zelfs mensen die al jaren buitenlandse honden hebben, spreken vol lof over de cursus. Mega dankbaar voor.

Maar… de praktijk is altijd anders dan de theorie. Er zullen altijd dingen anders lopen dan ‘gepland’. In het kader van practise what you preach doe ik het heel rustig aan met onze huidige opvanger, Tess. Maar natuurlijk ging niet alles gelijk vlekkeloos en hadden wij ook onze struggles, dus…

Hoe ga je dan trainen met een buitenlandse hond?

In dit artikel zal ik een aantal uitdagingen beschrijven waar wij tegenaan liepen of lopen en ik deel met je hoe ik omga met deze situaties. Maar voordat ik dat doe wil ik je eerst op het hart drukken om dit artikel te lezen.

Geef je buitenlandse hond eerst voldoende de kans om te settelen, te wennen en stress kwijt te raken. Laat alsjeblieft dingen als commando’s aanleren de eerste weken achterwege. Dat komt allemaal wel.

Je buitenlandse hond moet echt helemaal oké zijn voor je gaat trainen.

Dus… bij ons was het zover. Tess was voldoende geacclimatiseerd, ze vertrouwt mij en mijn gezin 100%, ze pakt haar rust heerlijk, er zijn geen heftige angsten, er is weinig overprikkeling meer in huis en ze draait zalig mee in het huishouden en onze routine. De afgelopen weken liet ik haar gewoon ‘zijn’. Geen verwachtingen, geen druk… eerst elkaar leren kennen. En natuurlijk vielen me dingen op. Extreem de behoefte om alles bij het raam weg te blaffen dat voorbij het huis komt, madame wilde op een gegeven moment niet meer naar binnen als ze in de tuin aan het spelen was (echt, pubers ) en ze was in het begin doodsbang voor de televisie. Mooie dingen voor een artikel, dus let’s go!

Wat te doen als je hond bang is voor de televisie?

Bij een buitenlandse hond is het altijd afwachten hoe ze reageren op alle nieuwe prikkels in huis. Tess reageerde dus op bijna alles. Vaatwasser, afzuigkap, stofzuiger, geluid van telefoons, rolluiken en de grootste horror van allemaal… de televisie. Mwohhh wat vond ze dat ding eng. Ik zette een Netflixfilm op en Tess stond direct stokstijf stil. Ze keek naar het bewegende beeld, luisterde naar het geluid en ze begon toch een partij te blaffen en uit te vallen naar de tv, amai… Dus ik heb hem direct uitgezet en we hebben allebei even de tijd genomen om de spanning wat te laten zakken. Wat ik vervolgens ben gaan doen is haar heel geleidelijk blootstellen aan de prikkels vanuit de tv.

Ik zette eerst alleen een random film op, niet laten spelen dus op pauze en uiteraard geen geluid. Laat haar eerst maar even wennen aan het feit dat er op dat rare zwarte ding ‘beeld verschijnt’. Ik heb overigens expres een beeld gepakt waar geen mensengezichten etc. op te zien waren. Dat kan juist weer extra triggeren. Ze was haar eerste ervaring natuurlijk nog niet vergeten, dus ook nu begon ze in eerste instantie te blaffen maar met wat steun kalmeerde ze al snel. Ik heb een aantal uur helemaal niets gedaan met dat beeld. Toen ze er helemaal oké mee was, heb ik de film een heel klein stukje doorgespoeld, zodat ze het beeld eens echt zag bewegen. Met wat steun was dit nu helemaal goed. Geen hevige stress meer. Daarna ben ik eerst gaan experimenteren met de radio. Ze ziet dan het logo van de zender op de tv bewegen en ze hoort geluid. Ook dit was weer helemaal oké.

Terug naar operatie Netflix. Uiteraard heb ik een beetje nagedacht over een handige film. Direct ook nog eens een blaffende hond op die tv zou echt dramatisch geweest zijn. Dus helaas voor mij, geen Hachi of John Wick. Ik heb gewoon een rustige film opgezet en het geluid zacht gehouden. Tess lag bij me op de bank te observeren en te verwerken. Al snel gingen de oogjes dicht en gaf ze er niets meer om. Op die manier ben ik de moeilijkheidsgraad heel rustig op gaan voeren. We zijn nu bijna 2 maanden verder en de televisie is helemaal oké voor haar. Ik kan zelfs mijn beloved John Wick weer lekker kijken.

Wat als je hond naar alles blaft dat voorbij het raam loopt?

De eerste dagen heb ik de rolluiken expres dichtgehouden omdat ze zo gevoelig reageerde op alle prikkels in huis. Ik wilde haar heel rustig blootstellen aan alles en nog even niet laten dealen met prikkels van buiten of überhaupt het omhoog/omlaag doen van die rolluiken. Toen ik na een paar dagen het rolluik voor de eerste keer omhoog deed reageerde ze daar gelukkig vrij mild op. Maar op dat raam… sodeknetters. Ze stond alleen maar voor het raam te blaffen naar alles wat voorbijkwam. Zelfs een fladderend blaadje of een vogel in een boom, waren al aanleiding om over de flos te gaan. Rolluik gelijk weer naar beneden dus.

Allereerst: ik ben hier bewust niet gelijk mee aan de slag gegaan. Wat veel mensen niet weten is dat de reis en verhuizing ontzettend heftig zijn voor een hond en dat het weken tot maanden kan duren voor al die stress verwerkt is. Yep, zo lang. En hoe meer stress een hond ervaart, hoe explosiever ze kunnen reageren. Ik wilde dus eerst kijken hoeveel impact dit stuk nog op Tess had. Het had zo kunnen zijn dat ze met een leger stress-emmertje al veel milder zou reageren. Ik heb die rolluiken dus 4 weken dichtgehouden (ach, met kaarsjes aan en een lekker muziekske op was het best gezellig in huis zo zonder daglicht).

Maar helaas! Na 4 weken ging het rolluik weer open en hoppaaaa… daar ging ze weer hoor. Stijf van de spanning, blaffen naar werkelijk álles en niet bij het raam weg te krijgen. Dat rolluik ging dus direct weer dicht en wat ik eerst heb gedaan is folie aanbrengen tot halverwege het raam. Van dat matglasachtige folie. Dit is echt een gouden tip als jij een hond hebt die overmatig veel bij het raam staat te blaffen. Neem die visuele prikkels weg met bv. folie. Je hebt kans dat het probleem direct opgelost is. Fijn voor jou en ook veel fijner voor je hond. Vervolgens ben ik heel geleidelijk aan dat rolluik steeds een beetje verder gaan openen. In blokken van ongeveer 10 cm per dag.

De eerste dag rende Tess natuurlijk gelijk naar het kiertje toe dat open was, maar helaas… daar zat dus folie. Ze kon helemaal niets zien buiten. Die dag heeft ze het nog een aantal keer geprobeerd, maar het doofde eigenlijk heel erg snel uit. Het leverde haar immers toch niks meer op. Zo is dat rolluik geleidelijk aan steeds een stukje verder opengegaan, allemaal op haar tempo. Had ze een dagje extra nodig omdat ze toch weer wat focus op het raam kreeg? Prima, dan hielden we het even zo tot ze er oké mee was. Inmiddels kan het rolluik zonder problemen helemaal open en ik heb hier een mega relaxte Tess die zich totaal niet meer met dat raam en prikkels buiten bezighoudt. Hele kleine stapjes, geweldig resultaat!

En dan wil je hond ineens niet meer naar binnen komen.

Damn… ik was vergeten hoe intensief het begeleiden van een puberhond kan zijn. Tess voelde zich al vrij snel thuis bij ons en durfde zichzelf steeds meer te laten zien. Hartstikke mooi natuurlijk! Alleen wel inclusief… alle pubertaferelen die je je maar kan bedenken. Hilarisch! (Oké eerlijk… soms kan ik haar echt achter het behang plakken ).

Anyway, ze is erg graag buiten dus meerdere keren per dag gaat ze de tuin in om lekker wat te scharrelen en te spelen. De eerste week kon ik de deur opendoen en dan kwam ze uit zichzelf alweer naar binnen. Tot de dag dat ze dat dus doodleuk niet meer deed. Een dan ook gewoon écht niet he. Ik kon op m’n kop gaan staan wat ik wilde, ze verdomde het gewoon. En ging ik erheen om haar aan te lijnen? Fantastisch spelletje tikkertje werd het, als je het Tess zou vragen.

Dus dan is het creatief doen en een manier vinden om hiermee te dealen. Ik heb het geluk dat Tess enorm voedselgemotiveerd is (al werkt een speeltje ook perfect), dus wat ik heb gedaan is gelijk maar een start maken met het aanleren van haar recall (dit is het bij je terugkomen wanneer een hond losloopt). Nu weet ik natuurlijk nog helemaal niet van Tess of loslopen er ooit in zit, maar boeiend. Een recall kan maar aangeleerd zijn. Dus er staat standaard een pot met snoepjes op de vensterbank en iedere keer dat ik haar binnen wil hebben, zeg ik: “Tessss kom!” En zoef… daar komt ze aangevlogen hoor. Snoepje als beloning en klaar. Geen strijd, geen gedoe. Opgelost. En nog twee vliegen in één klap ook. Inmiddels reageert ze namelijk zelfs ook al tijdens de wandelingen aan de lange lijn op deze recall.

Waar ik je echt toe wil uitdagen, omdat ik weet hoeveel goeds dit voor jou en je hond kan doen… kijk nog eens goed naar bovenstaande situaties.

Denk eens na over struggles waar jij mee dealt met je hond. Hoe zou jij dit met wat creativiteit op eenzelfde soort wijze aan kunnen pakken?

Zit er een manier van trainen/wennen/begeleiden bij die jij zou kunnen inzetten?

Ik hoop dat ik je geïnspireerd heb door je mee te laten kijken in hoe ik trainen met een buitenlandse hond aanpak en je misschien zelfs wel een gouden tip heb meegegeven.

Heb jij ook een hond uit het buitenland of verwacht jij binnenkort jouw nieuwe maatje uit het buitenland? Heb jij een herplaatser geadopteerd? En wil jij hem een zo goed mogelijke start geven? Is hij er al, maar loopt het allemaal niet zo lekker? Check mijn onlinecursus “Goed op weg met je buitenlandse hond” eens. Het zijn 9 modules vol met informatie, opdrachten en tips en je hebt levenslang toegang. Klik hier om te zien wat er aan bod komt.

Deze tekst is geschreven door Hondengedragscoach Nina van Tilbeurgh. Het overnemen van dit stuk zonder schriftelijke toestemming is niet toegestaan. Delen van dit artikel op social media wordt zeer gewaardeerd.