De Roemeense schoonheid Tess is nu 2,5 week bij me en pfoe… wat hebben we samen al veel meegemaakt. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Mijn Instagramvolgers hebben aangegeven dat ze heel graag over mijn ervaringen met Tess zouden lezen en over de manier hoe ik haar begeleid. Dus… let’s go!
Tess had een reis van bijna 3 dagen achter de rug toen ze bij mij kwam. Een zwerfhond van 10 maanden uit een asiel uit Roemenië. Totaal niet gewend aan een leven in huis en compleet ontheemd in deze nieuwe wereld met zoveel prikkels. Adoptanten en gastgezinnen van een hond uit het buitenland beseffen vaak niet wat een cultuurschok dit voor ze is.
Als ik besluit weer op te gaan vangen, dan zorg ik er ook voor dat ik de eerste weken, en indien nodig zelfs maanden, alle tijd heb voor de hond. Dus geen deadlines van “over 2 weken moet ze echt even alleen kunnen zijn, want ik moet dit en dat doen”. Nee, ze hebben tijd nodig om te acclimatiseren. Veel tijd. Ze komen aan met een bomvolle stress-emmer (lees hier wat dat is) en dat emmertje is niet in een week weer leeg. De eerste periode staat in het teken van rust, rust en nog eens rust.
Zo kunnen we elkaar eerst rustig leren kennen en vertrouwen.
En het geeft Tess de kans om rustig te wennen aan een leven in huis en alle nieuwe prikkels die op haar afkomen. Inclusief ikzelf en mijn gezin. Je zou er zo aan voorbij gaan, maar besef dat werkelijk alles nieuw is. Natuurlijk de basics zoals zindelijk worden, leren wandelen aan de lijn, überhaupt een tuig om krijgen (gebruik áltijd een anti-ontsnappingstuig de eerste periode), alleen thuis leren zijn etc. Maar sta ook eens stil bij de kleinere dingen. Juist de dingen die de eerste dagen zoveel indruk kunnen maken.
Een televisie, een telefoon die afgaat, de vaatwasser, haar eigen spiegelbeeld in het glas van de oven, de rolluiken die open- en dichtgaan, de stofzuiger, de deurbel, een colafles die sissend opengaat, het gladde parket waar ze over moet lopen, geluiden horen op straat zoals dichtslaande autodeuren… Allemaal dingen die voor ons doodnormaal zijn, maar voor een buitenlandse hond zijn ze nieuw. En overspoelend als je hier niet bewust mee omgaat.
Dus: vreemd huis, vreemde mensen, vreemde omgeving, vreemde prikkels, stressvolle reis achter de rug…
Het is heftig wat er op ze afkomt. Heel heftig. Wat ik dus absoluut NIET ga doen is nog meer stress in die toch al bomvolle stress-emmer pompen. En dit wil ik je echt op het hart drukken als jij een hond uit het buitenland gaat adopteren. Ik ging de eerste 1,5 week niet met Tess wandelen (inmiddels wandelen we iedere dag een klein kwartiertje in de straat), ik slaap beneden bij haar in de nachten en bied haar veiligheid en steun, we ontvangen nog geen visite en ook al lijkt het alsof ze zich al aardig thuis voelt en niet zoveel aanpassingsproblemen heeft: ik blijf haar advocaat.
Dit is namelijk precies waar het vaak misgaat bij de begeleiding van een buitenlandse hond.
Het lijkt allemaal helemaal super te gaan. De hond lijkt zich razendsnel aan te passen en ‘het lijkt allemaal wel mee te vallen’. Op dag 2 wordt er al gewandeld met de hond, er komt bezoek over de vloer om de nieuwe aanwinst te bewonderen, er wordt volop gespeeld met een eventueel andere hond in het gezin en de hond wordt al snel alleen thuis gelaten. O ja… en het liefst moet de hond in de nachten direct of zo snel mogelijk alleen in de woonkamer slapen.
En zo wordt de hond continu gewoon compleet overvraagd.
Dit kan een lange tijd goed blijven gaan. Als in: de hond lijkt het makkelijk te kunnen handelen en laat aan de buitenkant weinig zien van enige moeite met dit alles. Tot de druppel komt die de figuurlijke emmer doet overlopen. De hond gaat blaffen naar bezoek, tijdens het wandelen is er veel spanning en hyperactiviteit, misschien begint er uitvalgedrag te spelen. De hond kan niet meer alleen thuis zijn. Angsten worden erger of spelen ineens op…
Dit is het resultaat van het overvragen van een hond uit het buitenland in de beginperiode.
Tess heeft de eerste week helemaal niets gedaan. Ik was bij haar, de rolluiken bleven dicht, haar behoefte deed ze aangelijnd in de achtertuin (met af en toe natuurlijk een ongelukje binnen) en verder heeft ze niet veel anders gedaan dan slapen. En ik heb nog niets gedaan met training of wat dan ook. De eerste weken zet ik in op management. En wat bedoel ik daarmee?
Ik voorkom dat een hond gedrag aan kan leren dat ongewenst is.
Ik merkte al snel dat Tess heel reactief kan reageren op prikkels die zij ziet door het voorraam. Ik ga niet 1000x per dag politieagentje spelen, dus dat rolluik blijft dicht. Als die stress-emmer straks leger is, dan bestaat de kans dat ze alleen daardoor al minder getriggerd raakt. En pas dan ga ik dat stuk effectief met haar oppakken. De deurbel heb ik er de eerste week uitgetrokken. Natuurlijk blaft een hond en hoort dat erbij (zou wat zijn als ze ineens zit te miauwen), maar ik wil niet dat ze als een dolle tekeergaat op die deurbel. Voor mezelf niet, maar ook voor haar niet. Dus deurbel eruit en die training (dat de deurbel completely boring is), pakken we later op.
Ik merkte dat Tess de vuilnisbak ietsje te interessant vond. Had ik niets gedaan? Dan had ze er inmiddels allang in gezeten of die vuilnisbak omver getrokken om van alles op te vreten. Dus… ik wacht niet af en voorkom direct dat dit überhaupt kan gebeuren door hem onbereikbaar te maken voor haar. Gedrag dat niet aangeleerd wordt, hoeft later ook niet omgebogen te worden. Dit is allemaal management en het is op zó veel dingen toe te passen.
Je voorkomt op deze manier dat de hond zo snel al ‘gedragsproblemen’ ontwikkelt.
Trainen op dingen komt pas wanneer Tess daaraan toe is. Wanneer dat dan is? Zodra ze mij, mijn vriend en onze kleine volledig vertrouwt, haar stress-emmer een stuk leger is en ze zich veilig voelt in de omgeving. Bij de ene hond is dit na een paar weken, een andere hond heeft misschien maanden of nog langer nodig. Al vind ik ‘trainen’ eigenlijk een nogal zwaar woord. Heel veel dingen kunnen zo heerlijk natuurlijk en vrijwel moeiteloos verlopen.
In een volgende blog vertel ik over wat issues waar ik en Tess mee dealen en hoe ik hiermee omga. De televisie was bv. verschrikkelijk (mwohhhh wat ging ze tekeer), ze wilde toen ze in de achtertuin was op een gegeven moment iedere keer niet meer naar binnen (amai… ze verdomde het gewoon écht), ze was bang voor mijn vriend en zoontje en er gaat nog heel wat werk in de rolluiken zitten straks. Of feitelijk meer: leren dealen met prikkels van buitenaf.
Meer over deze dingen in een volgend artikel! Voor nu is de belangrijkste boodschap: ga liever te traag dan te snel en geef je buitenlandse hond echt eerst alle tijd om bij te komen. Dit is de basis voor de rest van jullie leven samen.
Heb jij ook een hond uit het buitenland of verwacht jij binnenkort jouw nieuwe maatje uit het buitenland? Heb jij een herplaatser geadopteerd? En wil jij hem een zo goed mogelijke start geven? Is hij er al, maar loopt het allemaal niet zo lekker? Check mijn onlinecursus “Goed op weg met je buitenlandse hond” eens. Het zijn 9 modules vol met informatie, opdrachten en tips en je hebt levenslang toegang. Klik hier om te zien wat er aan bod komt.
Deze tekst is geschreven door Hondengedragscoach Nina van Tilbeurgh. Het overnemen van dit stuk zonder schriftelijke toestemming is niet toegestaan. Delen van dit artikel op social media wordt zeer gewaardeerd.
Recente reacties