Het is inmiddels alweer bijna een maand geleden dat ik mijn Faye veel te vroeg en veel te plotseling heb moeten laten gaan. Ik wilde niet in mijn eentje met mijn ziel onder mijn arm naar alle mooie plekken waar ik met Faye altijd liep dus ik mag de hond van mijn beste vriendin lenen. Mythos heet hij en deze mooie kerel komt uit Griekenland. Hij is heel onzeker en met momenten ook echt angstig. Dus naast dat het fijn is om weer met een hond te kunnen wandelen, is het ook een mooi “projectje” voor mij om mee aan de slag te gaan.
We zijn inmiddels al een aantal keer op stap geweest en we hebben al mooie dingen meegemaakt. Leerlessen die ik weer door kan geven aan jullie.
Dat brengt me op het onderwerp van vandaag. Het geven van meer controle aan je hond en de balans zien te vinden tussen de regie aan de hond geven en zelf meer leiding en sturing geven.
Ik denk dat het de 4e wandeling was die we samen deden. De wandelingen daarvoor vond Mythos het nog heel spannend om echt contact met me te maken. Hij checkte wel bij me in maar zodra we oogcontact maakten draaide hij zijn hoofd meteen af. Ontzettend conflictvermijdend en bang voor het directe oogcontact. Ik hield daar rekening mee door zachtjes “Yes” te zeggen als hij bij me incheckte en zelf mijn hoofd af te wenden. Tijdens de 4e wandeling was het ijs officieel gebroken en keek hij me vol in mijn ogen aan met een zachte blik.
Een hele grote overwinning van deze onzekere vent.
Maar toen kwam het. We gingen rechtsomkeert naar de auto en in de verte zag ik dat er vlakbij mijn auto twee tienerjochies naast hun fiets stonden te roken. En je moet je voorstellen; het gebied waar wij wandelen is heel groot en heel overzichtelijk. Er staan geen hoge bosjes etc. dus alles is te overzien. Het is een nat grasland. Beetje veenachtig. En het komt maar heel sporadisch voor dat ik iemand tegenkom dus het is een ideale prikkelarme omgeving om met een onzekere Griekse Adonis te gaan wandelen.
Totdat die jochies er dus ineens stonden.
Mythos zag ze al op een kilometer afstand en direct bouwde hij spierspanning op, zijn staart ging omlaag en hij begon te vertragen. Ik gaf hem op dat moment dus de regie. Wil je langzaam lopen? Helemaal prima vent, ik vind dit al hartstikke dapper van je. Maar toen we nog een meter of 400 moesten was het ineens freeze. Mythos bleef stokstijf staan, zijn neusje maakte overuren en zijn oren schoten alle kanten op. Zo stonden we zeker 10 minuten stil. Hij was inmiddels gestopt met informatie verzamelen en wilde geen stap meer verzetten. Maar ja, mijn auto stond daar en wie weet hoe lang die jochies daar zouden blijven staan. Dus na 10 minuten naast Mythos staan en ongeveer ieder grassprietje geteld te hebben voor mijn voeten dacht ik; “Ja, ik moet gewoon toch iets nu… Anders staan we hier over een uur nog en het is duidelijk dat monsieur uit zichzelf geen stap gaat zetten”.
Dus hier kwam mijn innerlijke conflict. Hond de controle geven is hartstikke goed voor hem, voor zijn ontwikkeling en voor zijn zelfvertrouwen. Maar ja, hij doet niks en ik kon inmiddels al heel goed inschatten dat dit ook echt niet ging gebeuren terwijl die jochies daar stonden.
Dat was voor mij het punt waarop ik besloot om de regie te nemen.
Mythos stond naast me en heel rustig vroeg ik hem met me mee te lopen. Hij deed een paar stappen. Ik sprak hem toe hoe dapper hij was. Na een aantal meter stond hij weer stil. Op dat moment ben ik niet gaan pushen van “Kom op… doorlopen, je deed het goed, hup we gaan verder”. Nee, het ging echt om en om. Mythos wilde even stilstaan en weer geurtjes opsnuiven (hij stond echt met zijn neus in de wind). En ik gaf hem dus de kans om op zijn initiatief weer verder te wandelen. Wat hij dus na amper 1 minuut ook deed! Super knap van hem! Wederom zachtjes toegesproken hoe knap hij was.
Snacks aannemen was overigens een no go. Spanning te hoog.
Hij bleef weer stilstaan. Helaas schoot hij weer vol in de freeze en verzette geen stap meer. Weer stond ik daar 10 minuten om hem de kans te geven zelf stapjes te zetten. Ging niet gebeuren. Dus weer nam ik de regie. Hij liep bijna tegen mijn been aangeplakt en dat is prima. Hij had steun nodig in deze situatie. Maar ik straalde wel een zelfverzekerdheid uit naar hem dat we ditmaal door zouden lopen tot de auto.
Met zachte woorden en wat masseren in zijn nek liep hij mee. Ik heb ervoor gezorgd dat ik tussen Mythos en de jochies in zou lopen. Dat gaf hem rust. Toen we eenmaal bij de auto waren wist hij niet hoe snel hij de auto in moest en hij schudde de spanning flink van zich af.
Maar kan je je voorstellen dat er eigenaren zijn die helemaal geen sturing meer durven geven omdat ze zo vaak gelezen hebben dat ze de hond juist meer controle moeten geven? En dat is ook allemaal hartstikke goed, maar in sommige situaties is dat niet te doen. Want je komt geen steek verder. Bij mijn klanten zie ik dit ook vaak gebeuren. Dit zijn mensen die zich al heel goed ingelezen hebben over hondengedrag (moderne kennis) en weten hoe goed het voor een hond is om hem controle te geven.
Maar wat nu als je op een punt komt dat je hond geen stap meer vooruit zet of komt? Nu niet, morgen niet, nooit niet?
Dan zal je iets moeten. En er is niks mis mee om te zorgen voor balans. Top om je hond meer controle te geven, maar het is net zo belangrijk dat jij de momenten weet te herkennen waarin het nodig is dat jij juist de controle pakt en je hond liefdevol sturing geeft. Daar is niets mis mee.
Het wordt een ander verhaal wanneer je boos wordt op je hond of hem echt gaat dwingen om iets aan te gaan. Dat vind ik absoluut niet oké. Maar in alle rust bekijken wat er in het hier en nu gaande is voor je neus en zien dat het nodig is dat jij even naar voren stapt om sturing te geven… meer dan prima!
Mythos zal de komende maanden vast en zeker vaker het onderwerp zijn in artikelen, want er valt nog zoveel te leren en we moeten elkaar nog veel beter leren kennen en vertrouwen. Stapje voor stapje.
Dus moraal van het verhaal; er is niets mis mee wanneer jij leiding en sturing geeft op de momenten dat je hond het nodig heeft. Top juist!
Heb jij een hond die snel overprikkeld is en is relaxt buiten wandelen voor jullie best “een dingetje”? Check mijn online cursus “Help je overprikkelde hond om te ontspannen!” eens. In 9 modules neem ik je mee in de belevingswereld van een overprikkelde hond. Je krijgt een volle rugzak met moderne kennis en oefeningen waar je zelfstandig, op jullie tempo, mee aan de slag kan gaan. Op naar ontspanning! Check hier de cursusinhoud.
Deze tekst is geschreven door Hondengedragscoach Nina van Tilbeurgh. Het overnemen van dit stuk zonder schriftelijke toestemming is niet toegestaan. Delen van dit artikel op social media wordt zeer gewaardeerd.
Recente reacties